اشعار

کار و بار دو جهان ریخت بهم غوغا شد             چشم زهـرا و عـلی بعدِ شما دریا شد

رفتی و خنده به کاشانۀ تو گشت حرام            رختِ مشکیِ یتـیـمی به تن زهـرا شد

اگـر چه پـیـر اگـر چه خـمیـده‌ام بابا            دوباره بر سر خـاکـت رسیده‌ام بابا

رسیده‌ام که بگویم چه آمده به سرم            رسیـده‌ام که بگـویـم چه دیـده‌ام بابا

تو را ملول و پریشان و خسته می‌بینم            کنار بـستر خود دل شکـسته می‌بـیـنم

به دوش توست پس ازمن رسالتی سنگین            چرا وجود تو را سخت خسته می‌بینم

 گرفته بوی شهادت شب وفاتش را            بیا مرور کن ای اشک خاطراتش را

مورخان بنـوشتـند با سرشک یتـیـم            هجوم درد به سر تا سر حیاتش را

یا رب چرا خلق جهان را سینه چاک است           گویا تن پـاک پیـمـبـر زیر خاک است

از حضرت روح الامین شهپر شکسته           گـرد یـتـیـمـی بر رخ زهـرا نـشـسـتـه

ای امـت رسـول، قـیـامت به پـا کـنـید            لبـریـز، جـام دیده ز اشک عـزا کـنـید

در مـاتـم پـیـمـبـر و تـنـهـایــی عــلـی            باید برای حـضـرت زهـرا دعـا کـنید

مـاتـم گـرفت حـال و هـوای مدیـنه را            پوشـیـد کعـبـه رخت عـزای مدینه را

خاکم به سر که دست اجل تیشه بر گرفت            وز پـا فـکـنـد نـخـل رسـای مدیـنه را

مُلک وجود غرق در اندوه و در عزاست           آغاز صبح غربت زهرا و مرتضاست

قرآن عزا گرفته و عترت شده غریب           شهر مدینه را به جگر داغ مصطفاست

ای محمد (ص)ای رسول بهترین کردارها             حُسن خلقت شهره دراخلاقها ،رفتارها

در بیــانت بــند مــی آیـد زبان ناطقان             قــامت مــدحت کـجا و خلـعت گفتـارها

آخـر «ماه صفر»، اول ماتم شــده است              دیده ها پرگهر و سینه پُر از غم شده است

آه ای ماه،که داری به رخت گرد ملال!              خون دل خوردن خورشید، مسلّم شده است

من که این گونه پدر محوتماشای توأم             دخترت فاطمه ام غمزده زهرای توأم

گــریه ام را بنـگر خنده بزن بر رویم             باغبـانا نــه مگــر من گل زیبای توأم

ملک الموت مزن شعله به زخم جگرم             وای مــن گـر تــو مدارا نکنی با پدرم

صبـر کـن ســیر ببــینم رخ بــابـایم را             چه کنم سدّ نگاهم شـده اشــک بصــرم

شهر مدینه صحنۀ صحرای محشر است           باور کنیم عمـر جهان رو به آخــر است

ملــک خـدای عزوجل خیمه ی عزاست           کـی صاحب عزاست؟ خداوند اکبر است

هرعاشقی ست درطلبت أیهاالرّسول             اَلجَـــنَةُ لَــهُ وَجَبَـــت أیـــها الــرّسول

عالم هنـوز تشنۀ درک حضور توست            أرض وسماست درطلبت أیهاالرّسول

در و دیوار عالم را سیه پوشید ای مردم             که غم درسینۀ اهل ولا جوشید ای مردم

تـمـام لاله ها سر در گریبانند از این غم             که زهرا در غم بابا سیه پوشید ای مردم

ای مدینه آفتاب حسن سرمد راچه کردی؟          آن خدایی عبدآن عبد مؤیّدرا چه کردی؟

جان جان عالم ایجاداحمد راچه کردی؟          از چه خاموشی بگوآخر محمّد راچه کردی؟

تشبیه ووصف روی توکار خیال نیست             آئـیـنـۀ وجــود خــدا را مـثــال نـیـسـت

بر هــرچه هــست، نام محمّد نوشته اند             آری که اسم ورسم خدا را زوال نیست

شبی که نور زلال تو در جهـان ُگـم شد             سپیده جــامه سیه کرد و ناگهان گم شد

ستاره خون شد و از چـشـم آسـمان افتاد             فلک ز جلوه فرو ماند وکهکشان گم شد